Την Κυριακή έτρεξα 13,5 χλμ στα Τύμβια

Χθες εκατοντάδες δρομείς έτρεξαν στα Τύμβια 2010, τον πρώτο αγώνα δρόμου που πραγματοποιείται γύρω από τον Τύμβο του Μαραθώνα.

Η μέρα ξεκίνησε ηλιόλουστη, μετά βγήκαν τα σύννεφα και στη συνέχεια, την ώρα που έφτανα δίπλα στην παραλία, στο 10ο χλμ περίπου, άρχισε να βρέχει δυνατά. Και τότε όλως τυχαίως- στο ipod μου μπήκε το Water Music του Handel! Απλωσα τα χέρια μου για να πιάσω τη βροχή.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ θέλω να πω στον Δημήτρη με τον οποίο έτρεξα το μεγαλύτερο μέρος του αγώνα. Μου έδωσε δύναμη! Είμαι πολύ τυχερή που τερμάτισα στον αγώνα αυτό!

Το τρέξιμο μετά την βροχή

Έρχεσαι και γίνεσαι ένα με μία διεργασία της φύσης. Η βροχή έχει σταματήσει, το ποτάμι ρέει με άφθονο νερό, τα σαλιγκάρια κόβουν τις πρωινές τους βόλτες, οι σταγόνες της βροχής έχουν φτάσει στην άκρη των πευκοβελόνων και όπου να΄ναι θα πέσουν στο κενό. Φτάνοντας σε ένα σημείο της διαδρομής -διαπερνώντας τις πρώτες ηλιαχτίδες- βλέπεις ξαφνικά τις κεραίες του Υμηττού και θέλεις όσο τίποτα να τις φτάσεις.

Πόσα πράγματα μαθαίνεις στο Ολυμπιακό Στάδιο στις 6.45 το πρωί;

Μαθαίνεις τη διαδρομή του ήλιου στον ουρανό, τον τρόπο που οι παπαρούνες μεγαλώνουν σε μικρές ομάδες σε αδιάφορα πεζοδρόμια, ότι τα γήπεδα -ακόμα και άδεια- αντιλαλούν τον ενθουσιασμό του αγώνα, ότι τα συντριβάνια διψάνε και δεν διαμαρτύρονται, ότι υπάρχουν βαγόνια που περιμένουν στην Ειρήνη και άλλα που είναι ήδη σε κίνηση, ότι κάποιοι καπνίζουν το πρωί, άλλοι πάνε το σκύλο βόλτα, άλλοι περιμένουν την καντίνα που ακόμα δεν άνοιξε. Μαθαίνεις ότι -κάπως έτσι- αρχίζει μία Παρασκευή...

H Δευτέρα η καλή...

από το πρωί φαίνεται! Χθες έτρεξα στη Φιλοθέη και το Ψυχικό στις 6.40. Παρατηρούσα τα πεζοδρόμια και τις παλιές πλάκες σε ορισμένα αγαπημένα μου σημεία. Σκεφτόμουν πόσες φορές έχω περπατήσει από εκεί με τη γιαγιά μου και τον παππού μου. Θυμόμουν το
τηλέφωνό τους, το οποίο δεν μπορώ πια να καλέσω. Ευτυχώς, τα πεζοδρόμια δεν έχουν αλλάξει! Καθόλου δεν μου αρέσουν αυτές οι γυαλιστερές πλάκες που βάζουν τώρα. Το χειρότερο είναι στα δήθεν "καλά" σπίτια που βάζει ο καθένας το "πεζοδρόμιο" της αρεσκείας του.

Σήμερα έτρεξα στο Ολυμπιακό Στάδιο

Στις 6.00 χτύπησαν το ξυπνητήρι και το κινητό! Είχα επιστρατεύσει όλα τα "κουδουνίσματα" για να μην τύχει και με πάρει ο ύπνος και χάσω την προπόνηση.
Με το που έφτασα στο στάδιο αισθάνθηκα ότι είμαι πολύ τυχερή που είμαι εδώ. Κοιτούσα τον ήλιο που ήταν ακόμα σχετικά χαμηλά και βρήκα το ρυθμό μου. Η εβδομάδα μπορεί να τελείωσε... αλλά η χαρά και η εμπειρία είναι ακόμα μαζί μου.

Η νέα εβδομάδα προπόνησης

Σήμερα στις 6.50π.μ. ξεκίνησε η νέα εβδομάδα προπόνησης! Ευτυχώς το κρυολόγημά μου δεν στάθηκε εμπόδιο στην πρωινή μου διαδρομή. Ήταν μία μικρή δοκιμασία αλλά τα κατάφερα!

Το Σάββατο σκεφτόμουν το Σπύρο Λούη

Καθώς έτρεχα το Σάββατο γύρω από το Ολυμπιακό Στάδιο το μυαλό μου ταξίδευε στο Σπύρο Λούη. Σκεφτόμουν τα χέρια του... πως θα ήταν, άραγε, τα χέρια και τα πόδια αυτού του νερουλά που χωρίς εξοπλισμούς, χωρίς nike, και χωρίς να μετράει το χρόνο έτρεξε την κλασσική διαδρομή του πρώτου μαραθώνιου σε 2 ώρες, 58 λεπτά και 50 δεύτερα! Από ισοτονικό ποτό... το καλύτερο... έκανε μία στάση στο Πικέρμι για ένα ποτήρι κρασί!